نه به تبعیض سیستماتیک
…‌
چهلم تبسم و قربانیان همراهش را گرامی میداریم، اما یادمان باشد که تبسم به جرم و دلایلی متفاوت از سایر خشونتهای جاری در کشور قربانی شد. جرم تبسم هویت قومی‌اش بود. جرم «تبسم» «هزارهبودن»ش بود. «هزارهبودن» جرمی است که در سطح رهبران دولتی و گروههای تروریستی واکنشی یکسان ایجاد میکند. با همان انگیزه که گلوی تبسم بریده شد، با همان انگیزه دولت برای نجات جان او و همراهانش اقدام نکرد. نقش دولت و گروههای تروریستی به طور فاجعهباری در به سرانجام رساندن قتل تبسم مکمل همدیگر بود و دولت در یک قرارداد نوشته یا نانوشته آنچه را که نمیتوانست به گروههای تروریستی واگذار کرد.
در گرامیداشت یاد تبسم و همراهانش «نه به تروریسم» کافی نیست. ماشین ترور اگر متوقف شود، به معنای آن نیست که تبعیض هم برداشته میشود و برابری محقق میشود. توقف تروریسم حتا میتواند به سیستماتیک‌تر شدن تبعیض بیانجامد. آنچه که این وطن را دوباره وطن میسازد تحقق عدالت و برابری انسانی است. کسی به جرم هویت (مذهبی، قومی)‌، جنسیت، زبان و خاستگاه اجتماعی و فرهنگیاش فروتر یا برتر از دیگری و مستحق مرگ و حذف تلقی نگردد. به زبان نیاوردن «تمایز» قتل تبسم و تحویل بردن آن به ناامنیهای عمومی در جامعه عدالتخواهی را از مسیری که در آن قرار دارد منحرف میکند. به تحقق ارزشهای انسانی زمانی میتوان امیدوار شد که همه بپذیریم، در کشور تبعیض سیستماتیک وجود دارد و دولت هدفمندانه رفتار و سیاست‌های اتنوسنتریستی دارد و برای رفع آن به صورت مشترک مبارزه کنیم. این نکته جان مایهای است که امروز ما را به رخداد شکوهمند بیستم عقرب و از آنجا به تمامی مبارزات عدالتخواهانه در تاریخ افغانستان و سایر مبارزات انسانی در سطح جهانی وصل میکند.
برای تحقق عدالت راه درازی پیش روست و به احتمال زیاد گلوی تبسم آخرین گلویی نیست که به جرم هویت قومی بریده میشود. اگر گلویی هم بریده نشود سیاست حذف به اشکال و شیوههای گوناگون ادامه خواهد داشت. بیستم عقرب برای تغییر این وضعیت نقطه عطف بود حتا اگر در عمل سیاست حذف شدیدتر شود. حضور برای پاسداشت این رویداد کمک به تغییر وضعیت نه که خود تغییر وضعیت است. این فرصت را که خود در تغییر تقدیر تاریخی خویش نقش آفرینی کنیم، نباید از دست داد.
…
یاد شکریه تبسم گرامی باد